Pongola

Van White River naar Pongola is ca. 475 km. We vertrekken op tijd want we willen op tijd aankomen omdat je nooit weet wat je onderweg tegen komt. Het eerste stuk gaat prima over een landelijke binnendoor weg. Vanaf Piet Retief zitten we weer op de snelweg maar de weg wordt steeds slechter. Er staan waarschuwingsborden met Potholes/Slaggate erop vermeld (dit zijn gaten in de weg). Maar hier zijn het geen gaten meer, het zijn kraters! Zijn we ongeveer 60 km voor Pongola is er eerst een hele grote geul waardoor we bijna lanceren. Vervolgens zijn er zoveel potholes dat we ze niet tijdig kunnen ontwijken en er 1 tussen zit die we niet op tijd zagen en deze was echt diep. Ineens zien we iets over de auto vliegen. Gelijk gestopt op de vluchtstrook. En ja hoor, we missen de wieldop rechtsvoor. Geen idee waar die gebleven is. Aan de overkant staat een vrouw langs de weg te wachten (er staat in Zuid-Afrika altijd wel iemand langs de weg). Zij heeft gezien aan welke kant de wieldop beland is. Na wat zoeken ligt het onder in de berm aan de linkerkant. Dus hij is van rechtsvoor over de auto links in de berm beland. Wat een geluk dat er op dat moment geen andere auto's reden. Ab heeft nog geprobeerd de dop er weer op te krijgen en Andrea is half op de weg gaan staan om te voorkomen dat ze hem aanrijden want ze rijden hier nogal hard. Op een gegeven moment stopte er een auto en vroeg de bestuurder of alles ok was. Toen we antwoordden dat we ok waren en dat het alleen maar een wieldop was, reed hij weer verder. Nadat de klus eindelijk geklaard was had Ab pikzwarte handen. Er stak nog een pompje vloeibare zeep uit de tas en we hadden nog een fles bronwater, beter iets dan niets. We kunnen weer verder. Echt leuk rijden is het niet omdat de weg slecht blijft. Toch komen we nog mooi op tijd in Pongola aan. Dit is een plaats (gehucht) wat we hebben uitgekozen omdat het zo mooi halverwege op de route ligt naar de kust. Bij het informatiecentrum gevraagd of de medewerkster weet waar onze accommodatie ligt. Dat wist ze. Dat is leuk maar kun je en wil je ons ook vertellen waar het ligt of moeten we het gaan raden. Toen liep ze naar een infobord waar een plattegrond ophing. Het was bij de "suikermeule", niet zo ver meer.

We rijden de weg in en zien een stuk grond met huizen waarop privé staat. Hier zal het toch niet zijn? Uiteraard nergens een bord te vinden. In de mail stond dat we moesten bellen als we er waren dus dat maar gedaan. Volgens eigenaresse Cathy moeten we gewoon doorrijden en dan zitten we in huisje Ibingwe. We rijden verder en verder maar niets hoor. We komen uit bij suikerrietvelden, dat kan niet goed zijn. Weer bellen. Gewoon rechtdoor rijden want ze woont op een farm. Dus wel dwars door de suikerrietplantage. Benieuwd waar we uitkomen. De eigenaresse had al verteld dat ze er zelf niet was. Dan zal er vast wel iemand anders zijn die ons verwelkomd. We stappen uit de auto en lopen een beetje rond om te kijken of er iemand is. Na een tijdje komt er een werkster aanlopen maar ze snapt niet veel en haalt iemand anders. Het meisje komt met een sleutel en laat ons de accommodatie zien. Dit is niet de bedoeling. Een gezamelijke keuken, gezamelijke badkamer, meerdere slaapkamers. Is dit een backpackers hostel. Dan gaan we naar een ander gebouw. Ook weer alles delen en er zijn niet eens pannen om te koken. Dit wordt niks. We vragen wanneer de eigenaresse terug komt. Dit is volgens het meisje over een kwartier. OK, we wachten wel en dan moeten we maar kijken hoe of wat. Ineens komt er een oude vrouw in een nachthemd aansloffen. Ze praat in zichzelf en tegen de hond die om haar heen loopt. Ze slaat wartaal uit en voor we het goed en wel beseffen valt ze. Daar ligt ze dan, niemand in de buurt behalve wij. Ab gaat naar haar toe en helpt haar overeind. Hij vraagt wat ze wil en dan zegt ze dat ze in onze auto wil. Ik dacht het toch niet. Dus brengt hij haar terug naar het huis. Ze is vuil en zit onder de blauwe plekken. Dit is de druppel. Ik wens hier geen minuut langer te blijven. Er zijn minimaal 3 werksters en er is er niet een die een oude, demente vrouw in de gaten kan houden. Weer bellen. Ik geef aan dat dit niet is wat we zoeken. De eigenaresse praat nogal snel en vraagt of we misschien willen zwemmen. We hebben het zwembad al gezien maar dat zag er niet uit. Nee, we zoeken een cottage voor onszelf. Ze stuurt iemand en die zal ons wel een cottage laten zien. Na een tijdje komt er iemand aanscheuren. Hij had haast maar toen we hem vertelden dat er een oude vrouw was gevallen bleek dit zijn oma te zijn. Hij gauw naar binnen. Eenmaal weer buiten moesten we hem maar volgen. Dit viel niet mee. Steeds een grote stofwolk voor ons en wij maar hopen dat we goed reden. Hij liet ons Rose Cottage te zien. Dit was te erg voor woorden. Het zag er oud uit en de tegels waren kapot. Het leek alsof er al jaren niet meer iemand gewoond had. Hij had nog het lef om € 50,00 per nacht hiervoor te vragen. Ben je gek geworden. Door naar een andere cottage. Dit bleek van familie te zijn. Hij moest er weer gauw vandoor naar zijn tomatenplantage maar dacht dat deze cottage ons wel zou aanstaan. Deze cottage is prima (zie foto). Een 4-persoons huisje helemaal voor onszelf. Ruime keuken, badkamer met bad, airco en in de slaapkamer een ventilator. Zo kwam het toch nog goed. In de tuin lopen een aantal honden en zelfs een paard. Het paard was wel heel nieuwsgierig want hij wilde al een keer de keuken in maar dat wisten we nog net te voorkomen

De volgende dag wilden we graag weten wat er zoal te zien en te doen is in de omgeving. Waar weten ze dat beter dan bij het informatiecentrum. Dezelfde "aardige" vrouw van gisteren was er weer. We gaven aan dat we de omgeving wilden bekijken. Met pijn en moeite gaf ze ons een brochure. Het was echt de vriendelijkheid zelve! Zelf maar wat info gepakt wat ons interessant leek. Niet echt een goede service voor een toeristenburo. Dan zoeken we het zelf wel uit. Dit gebied ligt vol suikerriet plantages. Een keer wat anders na al die vrachtwagens met hout.

Het Pongola Nature Reserve leek ons wel wat. Een niet al te groot reservaat en dicht in de buurt. We hebben er toch aardig wat dieren gespot. Het is een leuk park om doorheen te rijden en ligt aan een meer. Wij zagen impala's, zebra's, giraffen, wrattenzwijnen en neushoorns.

Op maandagmorgen naar het centrum van Pongola want we hadden daar een Home Affairs gezien. Het was helaas dicht en er stonden nergens openingstijden vermeld. In een winkel gevraagd of het vandaag nog open ging maar het was de hele maandag gesloten. Dan proberen we het morgenvroeg wel weer. Doorgereden naar Jozini waar een stuwmeer ligt. Eenmaal over de brug werd de weg steeds slechter. Wéér een wieldop verloren alleen deze keer hebben we hem gelijk teruggevonden. That's it. We keren en gaan weer terug naar Pongola. Onderweg bij een mooi uitzichtpunt gestopt en een broodje gegeten. Zien we dat we nog een wieldop missen. Jammer dan. We rijden nu met 2 wieldoppen aan de linkerkant, 1 zijn we verloren en 1 ligt achterin de auto, die past niet meer. Het gaat lekker zo. Sinds 22 november rijden we al in deze auto (een VW Polo, er was niets anders) maar tegen de tijd dat we hem gaan inleveren is er niet veel meer over van deze, zo goed als nieuwe, auto.

Bij het uitchecken nam de eigenaresse alle tijd om over leuke plaatsen te vertellen waar we naartoe konden gaan en ze liet foto's zien. Ook vertelde ze nog dat we beter niet Home Affairs in Pongola konden gaan (is een ramp daar) maar naar Hluhluwe. Daar komen we toch in de buurt dus dan proberen we het daar wel. Ze is een aardige vrouw die met haar bedrijfje het hoofd boven water moet zien te houden. We hebben nog een bakje lychees (lekkere vruchten) van haar gekregen en ze gaf nog het telefoonnummer van iemand die we eventueel nog konden bellen als het niet ging lukken met het visum. In haar kantoor mochten we de e-mail ophalen en nog gratis ook (helemaal uniek). Ondanks dat we het hier prima hebben gehad, wordt het tijd om weer verder te gaan.